Je moet naar het heden kijken zeiden ze tegen mij, het
verleden achter je laten, de toekomst in.
Oké, dacht dat ik dat had gedaan.
Maar dan ineens staat er op een fair een hoofdmeester van
mijn lagere school voor mij aan mijn kraam.
Het is minstens 30 jaar geleden dat wij elkaar hebben
gezien/gesproken.
En ja hoor, daar is die prikkeling weer. Het verleden. Hoe
was ik als meisje in de klas? En al die andere leerlingen? Hoe staan zij nu in
het leven?
Maar ook nog de oorzaak van het willen weten waar dat
vandaan komt, het in het verleden tasten.
Komt het door het ouder worden van onszelf?
Of is het door onszelf terug te zien in onze eigen
kinderen?
Het verleden probeer ik achter mij te laten en de toekomst
ga ik weer tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten