je moet vooruit kijken, de toekomst in, niet in het verleden leven, zegt men tegen mij.
maar dan wanneer een naast familielid overlijd, en voor mij tastbare herinneringen achterlaat?
ik zie ons weer appeltjes aan een stok prikken, en de appeltjes over het huis heen gooien, op de reuzeklompen van onze oom gaan staan, hele grote passen nemend.
en opoe's naaimachien? een echte opoe, hele dunne vlechtjes, in een heel mooi cirkeltje draaide ze ze op haar hoofd, donker gekleed, klein, ineen gekrompen.
eventjes tasten in het verleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten